Jest pandemia, polskie szpitale jak klocki domina wypadają z systemu opieki zdrowotnej z powodu kolejnych zarażeń i zachorowań personelu, rośnie liczba bezrobotnych, rośnie liczba firm, które padły lub padną w ciągu najbliższych tygodni, zatem nic pilnego się nie dzieje, możemy porozmawiać o zakazie aborcji.
To nie ja, to oni – wczoraj Sejm znów omawiał projekt kompletnego zakazu. Tak, znów projekt Kai Godek. Tak, do niej nie dociera, że Polki tego zakazu nie chcą i wychodzą na ulice (no, teraz nie mogą, ale to proszę pani Godek nie oznacza, że zmieniłyśmy zdanie). Protest przeniósł się do internetu, gdzie na falę wpisów z flagą Czarnego Protestu prolajferzy odpowiadali swoimi przemyśleniami o cudzych brzuchach i łatwości „urodzenia i oddania do adopcji”. Nie zauważyłam, by ktokolwiek jakoś się zagłębiał w temat, jak w trudnej sytuacji życiowej (proszę wyjrzeć za okno) przechodzić dziewięć miesięcy ciąży z ograniczonym dostępem do opieki zdrowotnej (proszę spojrzeć akapit wyżej, o placówkach ochrony zdrowia wyłączonych z obiegu z powodu zarażeń wśród pacjentów i personelu). O ile pandemia zapewne minie i wirus nie zostanie z nami na zawsze – a jeśli zostanie, to tak jak grypa: z opracowaną szczepionką i lekami znacząco łagodzącymi objawy – to skutki będziemy odczuwać jeszcze latami. Te rynkowe, gdzie zmniejszy się liczba miejsc pracy, punktów usługowych, produkcyjnych i handlowych, i te związane z ochroną zdrowia. Po takim kryzysie „niech jadą” lekarze i „tylko piją kawkę” pielęgniarki masowo odejdą z zawodu, choćby dlatego, że już teraz około 20-35% z nich jest w wieku emerytalnym i pracuje chyba wyłącznie dla etosu, tylko że za znacznie mniejszą stawkę niż ideowy marszałek Karczewski. Reszta wyciągnie wnioski z tego, jak ich bezpieczeństwo, warunki pracy i potrzeba zapewnienia narzędzi do walki z epidemią zostały potraktowane przez władzę i nie sądzę, byśmy jeszcze mieli cieszyć się luksusem umawiania wizyt specjalistycznych na terminy w ciągu jednego roku.
Wracając więc do obrad Sejmu i wałkowania projektu całkowitego zakazu aborcji, uchwalenie w tej chwili zakazu przerywania ciąży nie tylko na życzenie (czego w Polsce nie mamy od lat dziewięćdziesiątych, a co podczas nieuchronnego kryzysu byłoby ratunkiem dla wielu), ale również w przypadku zagrożenia życia i zdrowia kobiety lub znaczącego uszkodzenia płodu jest dodatkowo dotkliwe dla kobiet, które są zazwyczaj pierwszymi ofiarami kryzysów ekonomicznych. Oczywiście, zwolenników całkowitego zakazu aborcji zupełnie nie martwi życie istniejących rodzin tych kobiet, które być może są już matkami i kolejna ciąża obciążająca ich zdrowie w warunkach bezrobocia i okrojonego dostępu do lekarzy może skończyć się nie tylko bohaterskim zgonem ciężarnej, co chętnie wszak wynoszą na ołtarze, ale też powiększeniem grona sierot, które sobie raczej za dobrze nie poradzą bez matki.
Oczywiście o kwestiach ekonomicznych, o prawach kobiet i o tym, że ciąża to niekoniecznie stan błogosławiony, było już na tym blogu kilkanaście razy pisane i czytelniczka wie to wszystko i zna na pamięć. Żeby więc coś świeżego było, przejrzyjmy skromny wybór argumentów latających po sieci wśród gorliwych obrońców donaszania niechcianych ciąż (zebrane z różnych wątków):
Mamy oto pełną skalę – od protekcjonalnego kiwania paluszkiem przez jakiegoś księdza na posłankę na Sejm: nieważne kwestie merytoryczne, nieważne prawa kobiet, istotne, że się księdzu kobieta podoba i chce ją skarcić, że się odezwała nie w stylu księżowskich kazań, furda powaga urzędu posła na Sejm Rzeczypospolitej, ważne, że dziewczyna urodziwa, to można ją po ojcowsku pouczać,
mamy w innym wątku sugestię jakoby uroda protestującej była nie dość dorodna, by jej wysłuchać; tu z obrzydliwym podtekstem, że oto piszący ma prawo oceniać atrakcyjność kobiety i na tej podstawie wyrokować w sprawie jej praw reprodukcyjnych i możliwości zajścia w ciążę (ten motyw niestety był dużo popularniejszy i się powtarzał w odniesieniu do wielu protestujących pod własnym nazwiskiem lub zdjęciem),
aż po nawet niczym niezamaskowany rasizm i postulat wyrugowania z kraju osoby o poglądach nienawistnych piszącemu. Tu pięknie pogarda wobec protestującej w sprawie praw rozrodczych łączy się z pogardą dla imigrantów, osób niebiałych i z kultywowaniem mitu o rzekomo upadłej Szwecji. Bingo na miarę naszych możliwości.
Mamy też dorodny przykład wnioskowania nieliniowego, gdzie lesbijki nie są kobietami, prostytutki nie są kobietami, oraz jako przykład osób najbardziej skłonnych do stosowania aborcji autor podaje osoby nieuprawiające seksu hetero:
Ponieważ autorkę bloga przeglądanie wpisów szybko zemdliło po udokumentowaniu najbardziej osobliwych ripost, najczęstsze argumenty zostaną tylko streszczone bez zdjęć – życzenie, by protestująca sama się zabiła, sugerowanie, że terminacja zarodka = pyzate niemowlę w rzeźni, sugestia, że rozwiązaniem problemu niechcianych ciąż jest stuprocentowa abstynencja u kobiet, a z niechcianymi ciążami spotykają się wyłącznie rozwiązłe prostytutki. Nikt w przejrzanych przeze mnie kilkudziesięciu wątkach nie podjął tematu ciąży z płodem obciążonym chorobami i niepełosprawnościami. Pojawił się za to mój ulubiony argument, że jak ktoś nie chce dziecka (tu wstawić gwałtowne a dramatyczne żachnięcie się z oburzenia) to można oddać do adopcji, tyle osób chce mieć dzieci!
Ponieważ jestem leniwa, zrobiłam leniwy research. Sprawdziłam, ile jest placówek opiekuńczych (domów dziecka, rodzinnych domów dziecka, rodzin zastępczych, placówek opieki interwencyjnej) w kilku województwach: mazowieckim (124), śląskim (147), podkarpackim (57). Średnio zajmują się one co najmniej dziesięciorgiem dzieci (rodzinne zwykle mniej, 2-8, placówki państwowe lub samorządowe mają i ponad czterdzieścioro podopiecznych), przy czym na Podkarpaciu nie ma w ogóle placówek mniejszych niż na dziesięcioro podopiecznych. O ile praktyka pokazuje, że małe dzieci (do lat dwóch), zdrowe, pełnosprawne, z uregulowaną sytuacją prawną (całkowite zrzeczenie się praw przez rodzinę biologiczną) wychodzą do adopcji dość bezproblemowo, to cała reszta potrafi pozostać w systemie do pełnoletności. Oczywiście, im więcej dzieci z jednej rodziny trafia do systemu, tym trudniej im z niego wyjść – chęć adoptowania całej gromady zgłasza bardzo niedużo potencjalnych rodziców, a jeszcze mniej ma na to warunki. Każda niepełnosprawność, choroba, zaburzenie – choćby wynikłe z przebywania w systemie opieki – obniża rażąco szanse na wyadoptowanie. Bieżący kryzys pandemiczny pokazał, że placówki opiekuńcze wcale nie są objęte szczególnym zainteresowaniem państwa (zostały pominięte w przepisach dotyczących ograniczeń ruchu i zapobieganiu rozprzestrzeniania się wirusa), więc nikłe szanse na to, by przy zwiększeniu podaży niepełnosprawnych dzieci urodzonych w wyniku zakazu terminowania ciąż z płodem uszkodzonym nagle zyskały większą wydolność. Raczej zwiększy się śmiertelność w tych placówkach, które zostaną przeciążone zadaniami ponad ich budżet, przy jednoczesnym utrudnionym dostępie do lekarzy i sprzętu. System już teraz sobie nie radzi z istniejącą liczbą sierot społecznych, dzieci niechcianych lub odebranych dysfunkcyjnym rodzinom biologicznym, by w ogóle myśleć o dokładaniu mu dzieci trwale niepełnosprawnych, wymagających niebywale kosztownego leczenia, rehabilitowania i dodatkowych zabiegów opiekuńczych. System już teraz wymaga nie tylko dofinansowania, ale też przemyślanej reformy przepisów związanych z porządnym zdefiniowaniem dobra dziecka jako głównego przedmiotu zainteresowania, aktualizacji przepisów dotyczących adopcji międzynarodowych, zmiany przepisów dotyczących statusu sierot społecznych i dzieci pochodzących z interwencji oraz usprawnienia procedur nadzoru nad losami dzieci przemieszczanych między rodziną pochodzenia, ośrodkami i rodzinami zastępczymi. Potrzebne są miesiące pracy interdyscyplinarnych zespołów, by system stał się sensowny, wydolny i skuteczny; potrzebne są dodatkowe kadry w ośrodkach opiekuńczych, w instytucjach kontroli i kwalifikacji, potrzebne są rozsądne przepisy i potrzebne są środki na realizację tych zmian. Na pewno system nie potrzebuje dodatkowych dziesiątek dzieci, których potrzeby przerastają umiejętności i stan posiadania większości placówek opiekuńczych, wychowawczych czy rodzinnych.
(Jakby ktoś chciał wspomnieć o adopcji via tzw. okna życia, to koleżanka Lemingarnia już dość skutecznie rozjechała ten pomysł, nie muszę po niej przepisywać.)
Procedowanie zakazu aborcji dla przypadków płodów uszkodzonych i obciążonych poważnymi wadami w sytuacji zapaści systemu ochrony zdrowia, z której to zapaści nie podniesiemy się przez lata jest nie tylko zbrodnią wobec tych kobiet, których dotknie bezpośrednio przymus donoszenia uszkodzonej ciąży i urodzenia dziecka okaleczonego i dysfunkcyjnego. Jest to zbrodnia również wobec tych dzieci, które obecnie znajdują się w ośrodkach opiekuńczych, i dla których zabraknie środków po dorzuceniu do systemu opiekuńczo-przedadopcyjnego nowych, wyjątkowo ten system obciążających dzieci o szczególnych wymaganiach. Trzeba być Chazanem, by uznawać za sukces w sensie medycznym, moralnym bądź prawnym pojawienie się na świecie istoty skazanej na krótkie, obciążone nieprzerwanym cierpieniem i pozbawione nadziei na poprawę życie. Trzeba być polskim Sejmem, by procedować takie projekty w trakcie pandemii, gdy obecnym już na świecie obywatelom trudno dostać się do szpitali, do specjalistów czy do sprzętu ochrony dróg oddechowych chociażby, nie mówiąc o tym, ilu z tych obywateli balansuje właśnie na progu bezrobocia i niemożności utrzymania już istniejących rodzin z ich zwykłymi wymaganiami.
O procedowanym równolegle projekcie zakazu edukacji seksualnej się nie wypowiem, bo rozpisywanie się o projekcie celowego utrzymywania w ignorancji, ciemnocie i przesądach wydaje mi się marnowaniem amunicji. O poprzednim podejściu pisałam raz, o obecnym mam do powiedzenia tyle, że mam nadzieję, że jego absolutny bezsens i głupotę dostrzeże i odrzuci nawet obecnie decydujące czcigodne grono posłów na Sejm.
POST SCRIPTUM: Aczkolwiek wątpię, by na ten półmartwy blogasek trafiła czytelniczka tego nieświadoma, dodam dla porządku: autorka występując przeciwko obecnemu tzw. kompromisowi aborcyjnemu oraz wszelkim próbom jego zaostrzenia nie postuluje i nigdy nie postulowała przymusu aborcyjnego w żadnym przypadku. Upraszczając: jeśli przychodzisz tu polemizując, że twój zestaw wartości wymaga od ciebie donoszenia każdej ciąży i wychowywania z uczuciem i dbałością każdego urodzonego dziecka, autorka będzie ci życzyć samych sukcesów na tej trudnej drodze, żądając jednocześnie, by wszystkie pozostałe mogły decydować za siebie w razie wątpliwości, i by ich wybór był również uszanowany.
(źródło: wikipedia commons)
Naima w sieci 