Ochrona życia nie dla żywych

Jestem za ochroną życia. Najsilniej, gdy czytam takie newsy:

Ojczyma aresztowano, na razie pod zarzutem utrzymywania nielegalnych stosunków płciowych z nieletnią [obecnie jedenastoletnią – przyp. Naima]. W Chile prawo zezwala na współżycie po ukończeniu przez dziewczynkę 14 lat oraz pod warunkiem, że jest dobrowolne. A Pamela Echaura broni jak lwica nie własnej córki, ale męża – zeznała, że wiedziała o tym, co się w domu dzieje, ale że córka zgadzała się na stosunki z ojczymem. – Mojego partnera spotyka wielka niesprawiedliwość – stwierdziła.

Albo takie:

Beatriz ma 22 lata, od miesiąca leży w szpitalu pod opieką lekarzy. Jest chora na lupus, poważne osłabienie odporności, oraz ostrą niewydolność nerek. Oddycha ciężko i prawie nic nie je. Lekarze stwierdzili, że jej 26-tygodniowy płód nie ma sporej części mózgu (anencefalia) i w razie doprowadzenia do rozwiązania, nie przeżyje. Dziewczyna oraz opiekujący się nią lekarze zgłosili wniosek o zezwolenie na przerwanie ciąży z powodu zagrożenia życia matki oraz beznadziejnego stanu płodu.Sąd najwyższy pozostał nieugięty. – Prawo matki nie ma pierwszeństwa przed prawem istoty nienarodzonej – orzekł sąd. – W konstytucji istnieje absolutny zakaz aborcji, bo ustawa chroni życie od poczęcia.

Tymczasem – w przeciwieństwie do tego, jak zawłaszczono w dyskursie publicznym termin życie do zygoty, blastocysty lub zarodka – bardzo szanuję życie ludzi, którzy przyszli na świat jakiś czas temu i borykają się z jego trudami. Szanuję i chcę ochrony życia dziecka urodzonego, jedenastoletniego, które musi radzić sobie z przemocą, wykorzystaniem i zdradą przez najbliższych, a obecnie zmaga się z ciążą, na którą jest bezwzględnie nieprzygotowane. Jedenaście lat! To jest dziecko, dziecko, które powinno się uczyć, bawić, zaprzyjaźniać z innymi dziećmi, rosnąć i rozwijać, a nie – żywić płód kosztem własnego kośćca i mięśni, deformować miednicę i kręgosłup, być może doznać nieodwracalnych szkód wywołanych przedczesnymi obciążeniami.

To jest dziecko, którego prawo nie ochroniło przed gwałtem, przed wykorzystaniem, przed cierpieniem i bólem, a teraz – nie ochroni przed cierpieniem ciąży, ryzykiem utraty zdrowia lub życia. To jest to życie, które nie podlega ochronie prawnej. To jest życie dziewczynek i kobiet.

Jeśli dwudziestodwuletnia kobieta ma donosić (w jej przypadku doleżeć) ciążę z płodem anencefalicznym, niezdolnym do przeżycia, nawet kosztem jej własnego zgonu, to o jakiej ochronie życia mówi Sąd Najwyższy Salwadoru? Czy kobieta w ciąży nie jest już żywa? Czy jej życie nie podlega trosce i dbałości, czy staje się wyłącznie białkowym opakowaniem płodu, niezbędną przechowalnią, żywym inkubatorem, ale ubezwłasnowolnionym i pozbawionym podstawowych praw człowieka?

Przerażają mnie ludzie, których wzrusza plemnik ocierający się o komórkę jajową, którzy ronią łzy nad dzielącymi się pospiesznie komórkami i empatyzują z narastającą tkanką, ale zupełnie bezwzględni i pozbawieni współczucia są, kiedy mówią o żyjących i czujących kobietach. Ludzie, którzy mają ocean rzewności i czułości dla zarodka, ale jedenastolatka w ciąży zagrażającej jej zyciu nie powoduje najmniejszego skurczu w ich wrażliwych na dzieciątka serduszkach. Tania empatia i darmowe bohaterstwo, ot co przemawia przez obrońców życia nie broniących dzieci już urodzonych. Ciekawe, czy matki, siostry, żony i córki tych prawych i godnych ludzi mają świadomość, że dla swoich najbliższych są tylko podrzędną formą istnienia białka, narzędziem kultu płodów; niezbędnym, by obiekt ich uwielbienia powstał i przetrwał, ale samoistnie pozbawionym jakichkolwiek przywilejów i praw.

To mogą być akademickie dyskusje, zdumione nieludzkimi przepisami w odległych dzikich krajach, ale raj pełny pozbawionych prawa do ochrony życia i zdrowia kobiet i dziewczynek chcą nam wprowadzić nasi lokalni władcy i wannabe władcy.

Wróćmy jeszcze na chwilę do tej biednej dziewczynki, o której życie i zdrowie  nie upomina się prawo jej ojczyzny, a miłosierne religie każą jej umrzeć lub cierpieć w imię własnych upodobań do rosnącej tkanki (ta tkanka, kiedy chodzi samodzielnie, mówi i prosi o pomoc, nie jest już interesująca ani wzruszająca). Jej ciąża nie wzięła się z powietrza, nie zstąpiła w słupie światła i dymu. Jej ciąża wzięła się z wieloletniego, konsenwentnego i niczym niezakłóconego gwałcenia. Ojczym zaczął wykorzystywać seksualnie dziewięcioletnią dziewczynkę, i nikt się nie wtrącał – bo rodzina jest święta, bo mir domowy, bo co komu do tego, jak kto wychowuje swoje dzieci. Znamy to? Znamy. Ci sami specjaliści, którzy ze świętym ogniem w oczach mówią o ochronie płodów, zabraniają obcym (aka – służbom państwowym, urzędnikom, wychowawcom) wtrącać się w sprawy rodziny, a wszelkie ustawy mające poprawić sytuację tych bezbronnych, którzy już się urodzili – traktują jak zamach na tradycję, rodzinę i wolność. Rodzina jedenastoletniej Chilijki korzystała z tej ochrony w szczególny sposób – chroniąc prawo gwałciciela do krzywdzenia dziecka tak, jak chce i jak długo chce. Dopiero ciąża spowodowała, że ktoś ośmielił się donieść – ale nadal, matka dziecka wolała je zdradzić i oskarżyć o gorliwe i chętne współżycie z ojczymem, byle tylko zachować wszelkie wolności i przywileje sprawcy. To dziecko ma pecha, bo się urodziło, a rząd oraz prawo Chile, międzynarodowa prawica i kościół nie są już zainteresowane jego obroną. To dziecko ma pecha, bo jego rodzina okazała się bezwzględna, okrutna i zdradziła zaufanie dziewczynki po wielekroć, a prawo, rząd, kościół ani żadna inna władza nie upomniały się o nią.

Za każdym razem, gdy czytam, że Konwencja o zapobieganiu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej to zamach na niezawisłość i wolność rodziny, zastanawiam się, które rodziny tak boją się zapobiegania przemocy, i którym wolnościom rodziny zagraża zakaz bicia, poniżania i gwałcenia kobiet i dzieci. Ja bardzo bym chciała, by życie – i to w Chile, i to w Polsce, było pod ochroną. To życie, które się urodziło, i to które ideologom wydaje się najlepsze do poświęcenia w imię ich wyobrażeń. To również moje życie.

 

(Edycja: przecinki)